“Val je nu niet in een donker gat?” is een vraag die in de loop van mijn leven meerdere malen aan mij werd gesteld. Verschillende activiteiten heb ik afgestoten in mijn vijfendertig jaar lange carrière als vrijwilliger. Zo was ik bijvoorbeeld radiopresentator bij een ziekenomroep, disc-jockey in horecagelegenheden, cameraman en televisiepresentator bij een videoclub en radiopresentator bij Omroep Meppel.
Tot nu toe zijn er steeds nieuwe activiteiten op mijn pad gekomen, dus….. maak ik mij geen zorgen over ‘het donkere gat’. En mocht er zich geen vrijwilligerswerk aandienen, dan vermaak ik mij altijd wel met mijn hobby’s.
Enthousiast in het nu leven, buiten zijn, koken, experimenteren, fotograferen, feesten, wind voelen, op betoverende plekken mogen zijn, muziek voelen, schrijven, wijn slurpen, ontmoeten, praten, luisteren, in gezelschap eten, teruggetrokken midden in het leven leven, zon voelen, van elke plek iets magisch maken, anderen blij maken, de zee ruiken, Frankrijk absorberen en de queeste naar inspiratie blijven bevredigen.
MSC en mijn privéleven zijn eigenlijk niet verenigbaar. Op mijn weg door het leven kwam MSC op mijn pad en omhelsde ik de club. In eerste instantie een omhelzing met één arm, vanuit MSC-standpunt gezien. Door omstandigheden en tijd werd dit een omarming met twee armen. Een terugschakeling was niet mogelijk; de weg terug naar die ene arm was voor mij onmogelijk. En dan kom je op een punt waarop je moet besluiten die beide armen van je af te slaan, want…. ze werden op een gegeven moment als een beklemmende omstrengeling ervaren.
Omhelst worden werkt echter ook verslavend, want tijdens zo’n omhelzing maak je heel veel mooie dingen mee, word je meegezogen in de euforie van anderen, leer je mensen in een andere hoedanigheid kennen en zie je steeds beter wie je zelf bent, waar jij voor staat en waar je grenzen liggen.
Het was ook een tijd waarin ik meestal noodgedwongen voor een compleet pakket zorgde. Vele mensen hebben moeite met het schrijven van een stukje, een wedstrijdverslag of een ander soort verhaal. Geen probleem, dan maak ik, naast de foto’s ook een verhaaltje erbij….. waarbij ik op een tekortkoming van mij stuitte; geen enkel verstand van voetbal. Dus werd er regelmatig in een columnvorm geschreven, iets wat heel goed werkte, gezien alle lovende woorden.
Om een column ‘in elkaar te sleutelen’ luisterde ik veel naar mensen. ‘Er zijn mensen die in plaats van te luisteren naar wat men zegt, reeds luisteren naar wat ze zelf gaan zeggen’, zei een Fransman ooit eens. Die les knoopte ik jaren geleden in mijn oren en….. hier deed ik bij MSC mijn voordeel mee. En zo kon het gebeuren dat het privéleven van menig speler, trainer en scheidsrechter via de site openbaar werd gemaakt, vaak op een humoristische wijze. Ook liet ik mij inspireren door gesprekken met zangers, kunstenaars, auteurs en muzikanten. Hun kijk op de wereld was regelmatig te koppelen aan het beleven van zaterdagen op sportpark Ezinge.
Zonet gebruikte ik het woord ‘omhelzen’. Ik kan terugkijken op een periode, waarin ik door de vereniging en MSC’ers in de watten werd gelegd, in velerlei vormen. Daarvoor wil ik jullie via deze weg bedanken.
Herinneringen koesteren
lachende ogen
welgemeend handenschudden
betrokkenheid
de magie van verbonden zijn
dankbaar voor verrijking
Ik wens iedereen het beste; blijf de weg bewandelen die je bent ingeslagen, mits dit de goede is.
Afscheid nemen is met zachte vingers, wat voorbij is, dichtdoen en verpakken in de goede gedachten der herinnering.
Even terug in de tijd? Klik dan onderstaande link aan, voor een blader-door-de-tijd-fotoalbum:
Geef een reactie