Beste MSC’ers,
De ontvangst bij jullie vereniging was weer optimaal. Mijn binnenkomst echter verliep niet geheel vlekkeloos. De bedoeling was om met de helicopter op het hoofdveld te landen. Echter…. de piloot durfde – door de harde oostenwind – niet te dalen. Noodgedwongen moest ik gebruik maken van een parachute, want anders zou ik te laat bij MSC arriveren. Parachutespringen is geen dagelijkse bezigheid voor mij, dat zullen jullie begrijpen. De wind blies mijn hoofdhaar voor de ogen, ik kon niet alles goed waarnemen en ik kwam, mede door de ferme wind, meters naast de middenstip neer.
Mijn parachute bleef haken achter de televisietoren, ik smakte tegen deze stellage, om vervolgens met twee knieën de grond te raken. Enigszins versuft zat ik daar wat uit te hijgen en, eenmaal weer wat bij mijn positieven gekomen, ontwaarde ik diverse fotografen. De flitslampen verblinden mij, terwijl een enorme pijn bezit nam van mijn benen. Proberende de pijn weg te wrijven, bemerkte ik dat mijn armen bekneld zaten in de touwen van de parachute.
Op dat moment schoten de kinderen (Ukkies en F-spelers) mij te hulp. Met vereende krachten werd ik in een rolstoel gehesen en naar het clubhuis getransporteerd. Een omstander, een lieve vrouw die ik regelmatig bij jullie club tref, nam mijn mijter mee, die mij in het luchtruim uit de handen was geblazen.
Eenmaal in het clubhuis bracht zij mijn haar weer wat op orde, want het hing mij, zoals gezegd, behoorlijk voor de ogen. Mijn parachutistenhelmpje werd vervangen door de mijter en, eenmaal weer wat op adem gekomen, kreeg ik mijn boek in de handen gedrukt en begon het Sinterklaasfeest. Er werd gezongen, er werd gedanst, iemand gaf mij een tekening, een zeer fraai gedicht werd voorgelezen, cadeaus werden in ontvangst genomen en zag ik kinderen genieten van patat.
Ik moet zeggen dat het een onvergetelijke middag voor mij was, waarbij de jaarlijks terugkerende polonaise steeds spectaculairdere vormen aan gaat nemen.
Eén ding is zeker; ik laat mij niet meer verleiden tot een helicoptervlucht en een onverwachte valschermsprong. Want gevàllen ben ik zeker, van een grote hoogte.
Volgend jaar hoop ik jullie allemaal weer te ontmoeten in het gezellige clubhuis van MSC, want het was onvergetelijk. Tot volgend jaar!
Vriendelijke groeten van Sinterklaas
Geef een reactie