Het was de afgelopen week al rond gegaan bij de ouders van de spelers: GAVC C1 was door een gelijkspel bij een inhaalwedstrijd niet meer in staat om het puntenverschil met MSC C1 te overbruggen. Onze jongens waren dus zonder te spelen al kampioen. Maar besloten werd om dat nog maar even te verzwijgen, zodat ze voldoende gemotiveerd zouden blijven voor de wedstrijd tegen Urk. Tja. Je bedenkt wat als ouder om het spul een beetje in focus en in het gareel te houden.
De vraag blijft natuurlijk of het via de voor ons redelijk ondoorzichtige moderne communicatiekanalen zoals MSN en Hyves niet toch al doorgedrongen was. Afgaand op het gierend zenuwachtige spelbeeld van de eerste helft, denk ik dat we in staat zijn gebleken om het geheim te bewaren. Zoals zo vaak tegen slecht en vooral fysiek voetballende ploegen, komt ook ditmaal MSC C1 zelf niet aan het voetballen. De motor pruttelt wat, maar slaat niet echt aan. Er is hoop op, maar nog geen geloof in, de goede afloop. MSC krijgt minstens vijf opgelegde kansen. Maar noch Lars, noch Guido, noch Marcel en Mark weten te scoren. De zenuwen hebben de overhand over de spieren. De autonome zenuwstelsels hebben het volledig overgenomen. De tribune zit vol met familie en vrienden en – niet te vergeten – vriendinnen. De testosteron en de plankenkoorts gieren door het lichaam en door het team. Een gevaarlijke combinatie, die zowel de kleine als de grote hersenen beïnvloedt. Ik hoef niet uit te leggen dat dit het spel niet ten goede komt. Je hebt de kleine namelijk nodig om een bal zuiver te passen en als je ook nog een beetje slim wilt spelen heb je ze beide nodig. Het blijft dus rommelen in de eerste helft. We gaan rusten – nou ja rusten? – met de fietsstand 0-0.
In de rust krijgen de heren dan toch te horen dat ze al kampioen zijn en krijgen ze prachtige kampioenshirts uitgereikt van de teamsponsor ARCO Reclame en Relatiegeschenken. De hoop is nu dus definitief vervangen door geloof en de liefde(s) zit(ten) nog steeds op de tribune. Nu hebben we te maken met een mix van plankenkoorts, testosteron en adrenaline in elk lichaam. Wie kan er dan nog voetballen? In de tweede helft komt MSC daarom zowaar nog op achterstand door een dit seizoen bijna unieke verdedigingsfout: 0-1. De achterstand wordt na enige tijd weer rechtgetrokken door een solo van Marcel die besluit om in elk geval zijn seizoen dan maar zelf tot een goed einde te brengen: 1-1. Dat is ook de eindstand. Meer zit er niet in vandaag.
Maar de werkelijke klasse ligt in het feit dat dit team al drie wedstrijden voor het einde de zaken op orde heeft en zich nu al met recht en rede kampioen mag noemen. En de werkelijke klasse uit zich in het feit dat dit team het gehele seizoen heeft gespeeld in goede harmonie, met durf en met doorzettingsvermogen, met soms schitterend spel, maar soms ook op het tandvlees, met de nodige mazzel, maar altijd vanuit geloof in eigen kunnen en in de kwaliteit van het team. Met geloof, hoop en liefde. Het was een genot om mee te mogen maken. Gefeliciteerd mannen en bedankt voor een prachtig seizoen. Bedankt Jan, Herman en Andries voor een ‘job well done’. Bedankt bestuur voor de mooie woorden, medailles, bloemen en beker.
Namens alle ouders eindig ik daarom.

Met gepaste trots.
FMD