Voetbal is misschien de belangrijkste bijzaak in het leven. Dat het daadwerkelijk een bijzaak is, dat beseffen de spelers van MSC Zaterdag zich maar al te goed.

Als de scheidsrechter zijn fluitje al in de mond heeft om af te fluiten, zet MSC nog een keertje aan. Alle energie wordt in die laatste aanval gelegd. De ploeg van trainer Bernard Koning neemt geen genoegen met een puntje tegen FDS. En dan is het, letterlijk met nog drie seconden te spelen, Joel Danhof die de winnende maakt. Hij perst ’t letterlijk uit zijn linkerschoen. MSC wint met 2-1. Wat volgt is een haast magische ontlading. Alsof het zo moest zijn.

MSC is uitzinnig van vreugde en zelf heeft Danhof het op een lopen gezet. Hij is op zoek naar zijn maatje Damion van Stormbroek, die bovendien zijn huisgenoot is. De twee vliegen elkaar, vlak voor de kantine, in de armen. Het is een intense knuffel. ‘Deze is voor jou’, fluistert hij in het oor van Damion. De spelers van FDS verlaten verbouwereerd het veld, terwijl de jubelstemming bij de Meppelers al enkele minuten groots is. En dat mag ook wel, want wat heeft de ploeg van Koning rake klappen gehad in de afgelopen weken.

Teamgenoot Damion kan namelijk niet meer meespelen. Bij hem, gisteren vierde hij zijn 24ste verjaardag, is een zeer zeldzame vorm van lymfeklierkanker met uitzaaiingen geconstateerd. Het nieuws is keihard aangekomen binnen MSC, en zeker bij de jonge zaterdagploeg. Er zijn geen regels geschreven over hoe om te gaan met zo’n situatie, een trainer leert het niet op trainingscursus. Het leven is soms oneerlijk en bovendien keihard.

,,Hij is mijn beste vriend”, stamelt Danhof, die blij verrast is met het feit dat zijn maatje vandaag langs de lijn staat. ,,Het mooiste was om de winnende te maken voor hem”, vertelt hij. ,,Zijn overlevingskansen zijn niet al te groot, zeggen ze. Het is een moeilijke situatie”, zegt Danhof, terwijl zijn stem wat hees begint te klinken en zijn ogen zich vullen met een traan. ,,Het is ook lastig om over te praten…”

Alle MSC’ers staan als een collectief om hun teamgenoot en vriend heen en daar put de knokkende Damion erg veel kracht uit, geeft Danhof aan. Ondanks de zware situatie groeien de selectieleden met het uur nog dichter naar elkaar toe. ,,Eerst was het een verwerkingsproces. Nu word je daar met z’n allen sterker van. Je merkt dat het team nu nog meer een eenheid wordt, want we gaan nóg meer voor elkaar door het vuur.”

Hoe zwaar de situatie ook is, toch krult er een voorzichtige glimlach om Danhofs’ mond. Zo ziet maatje Damion dat ook het liefst, beseft hij. ,,We hadden van te voren al geappt  en ik stuurde dat ik ‘m zou maken. Het mag dan gelukkig ook nog zo zijn. Het was geen mooi doelpunt, maar wel de belangrijkste die ik ooit in mijn leven heb gemaakt.”

Tekst: Alexander Drots

Foto: Wilbert Bijzitter