Snoesje de wasmachine voelde zich vandaag mooi en….. de grootste van Europa. Maar liefst acht kilo kon ze in één keer wassen en ze deed het met liefde.
Vaal zonlicht bescheen de wasmand, vol met zwart-witte tenues, maar….. niet voor lang. Even later lagen de tenues heerlijk te spartelen in polycarboxylaten en fosfonaten. Nummer 7 kon enorm genieten als hij werd gestreeld door zeolieten, terwijl nummer 11 zich prima vermaakte met enzymen en polymeren.
Shirt nummer 5 kon het allemaal weinig schelen; hij drukte zich tegen de ruit aan om naar buiten te kijken, terwijl zijn maatjes rondbuitelden in het warme sop en een maillot water binnenkreeg. Er waren er meer die even op adempauze wilden komen. Daar meldde nummer 9 zich al met een “mag ik nú even, vijf?” om zich voor het raam te nestelen.
Na ruim een uur wist Snoesje dat ze het wasgoed los zou moeten laten. Al snel kondigde zich de laatste ronde centrifugeren aan. Trillingen vermenigvuldigden zich, het gehuil vanuit het binnenste van de machine zwol aan, totdat het plots stil werd. Een druppel vocht hing aan de binnenzijde van de ruit. Was het een traan?
Uithijgend van de was- en vouwbeurt ontspon zich een gesprek. Of men het al had gehoord, over de winterstop? “Is het weer zover?” vroeg 4. “Yep! We gaan de zaal weer in!” zei 7, terwijl vanuit de verte de stem van Andy Williams te horen was. Volgens de zanger was het de mooiste tijd van het jaar. De meningen waren hierover wat verdeeld, in de rotan wasmand.
In de woonkamer las de eigenaresse van Snoesje en Mieke een boek, getiteld ‘Bramenwijn’. Het was geschreven door Joanne Harris. De lezeres kende haar van het boek ‘Chocolat’ en ook het boek wat ze nu in haar handen had was vol fantasie geschreven. ‘Bramenwijn’ ging over flessen, die een eigen leven in een kelder leidden en zelfs konden denken. “Onwaarschijnlijk,” zei de vrouw, maar sloeg toch de bladzijde om, nam een slok van haar kopje thee en las verder.
RW
Geef een reactie