Zouden de volgers binnenkort een enveloppe op de mat krijgen, omdat ze geflitst waren? Nog vóór het viaduct over de spoorlijn Meppel – Groningen ging de gehaaste vader inhalen, waarna de volgers maar afhaakten.
Eenmaal gearriveerd in Koekange, waren we er getuige van dat onze tegenstanders voor de teamfoto bijeen geroepen werden. Die knapen waren groot, dat was onmiddellijk zichtbaar. De bijnaam van een inwoner uit Koekange is ‘pekelhering’, maar dat betekende ‘magere snoeshaan’, en er zaten weinig broodmagere jongens tussen. Lag het aan de voeding, de gezonde Hollandse kost? Een stadje als Meppel kent inmiddels zoveel grootstedelijke verleidingen, met meer conserveringsmiddelen dan vitaminen, dat het voor de hand lag dat dit inderdaad het geval was. Zou het vitaminentekort in ons nadeel werken?
Vol frisse moed, na een muzikale warming up, stortten de heren van A2 zich in het wedstrijdgeweld. Behalve het verschil in omvang leek het net alsof de mannen uit Koekange behendiger met de bal omgingen. Een buitenstaander zou zelfs kunnen zeggen dat zij slimmer speelden dan de Meppelers. Ons A2 raakte daarbij ook nog eens in verwarring door de scheidsrechter. Een capabel man, daar niet van. Maar bij een ingooi de linkerhand uitsteken, vervolgens de rechter, om daarna met links te eindigen……. je komt dan toch niet echt duidelijk over richting de spelers. Corners werden gegeven waar iedereen wist dat het een doeltrap moest worden, dus dit alles zette iedereen op het verkeerde been. Bleef dus slechts één goed been over en……. met één been is het lastig voetballen.
Met 4 – 1 werd de grasmat verlaten en ging het douchewaarts. Hier was geen twijfel, want iedere speler had slechts één shampoofles bij zich, was er één warme kraan en één koude kraan. Duidelijk was wel dat de Meppelers beter op elkaar ingespeeld moeten raken. Dit heeft tijd nodig en……. die is er gelukkig ook. We zitten tenslotte nog maar net in het nieuwe seizoen.
RW
Geef een reactie