Cultuur

Nog een paar nachtjes slapen en dan is het maandagmiddag en kan ik naar de Boekelier om een verse Meppeler Courant te kopen met daarin het verslag van MSC tegen ‘die andere club’.

Alcides dus. Ooit probeerde ik daar een vuist met m’n achterhoofd terug te koppen. In de kantine, waar ik met Gerrit Harkema, in de rust van een wedstrijd, een bakkie dronk, was er een lafaard die verhaal bij mij kwam halen over een krantenartikel en daarvoor dus geweld gebruikte. Hij had echter niet mij, maar zijn eigen club ter verantwoording moeten roepen. Immers, Alcides had achter de rug van MSC een speler van het eerste elftal benaderd en daar had ik lucht van gekregen. Samen met een andere journalist heb ik vervolgens een verhaal geschreven waarbij het journalistieke principe van hoor en wederhoor keurig werd toegepast. Alcides, bij monde van toenmalig voorzitter Henk Wildeboer, onthield zich van commentaar en probeerde het verhaal nog uit de pers te houden.
Tegenwoordig is Alcides een beschaafde club, geleid door beschaafde mensen. De jeugdopleiding is goed, het eerste elftal speelt weer op niveau en is zelfs onder gebracht in een heuse stichting die geleid wordt door mannen in pakken. Deze pakken ontvangen bij thuiswedstrijden andere pakken in een speciaal daarvoor geplaatst pakhuis. Het is als vloeken in de kerk. Het van oudsher volkse Alcides, waar supporters en andere leden elkaar ontmoeten in de kantine waar het nog ouderwets naar gehaktballen, koffie en bier ruikt. Het roemruchte bolwerk waar legendarische Meppeler voorzitters als Henk Meppelink en Ton Henzen sr. zich graag in de kantine mengden onder hun leden, is door een paar pakken in een paar jaar tijd, getransformeerd tot een club die gebroken heeft met haar cultuur. Zelfs ik mis het ‘oude’ Alcides soms een beetje.

Danny