Het voltallige bestuur van Alcides is afgetreden en ik steun hun motivatie. Ik bewonder de moed die ze hebben, en hoop dat ze hun doel bereiken. Ondertussen hoop ik dat het bij MSC-Antaris niet zo ver komt, maar ik vrees het ergste.
Dinsdagavond heb ik Eric de voorzitter van Alcides aan de telefoon gehad. Hij reageerde vrijwel onmiddellijk op een sms van mij. Hij deed zijn relaas over de beweegredenen om het bijltje er bij neer te gooien. Dat deed hij soms met emotionele ondertoon. Zo zei hij onder andere: “Er is een grens overschreden en het werd tijd om eens een signaal af te geven.” Ik bewonderde zijn moed. Ook vertelde hij over de negatieve houding van sommigen ten opzichte van de club. Ik herkende zijn frustratie.
Omdat in mijn optiek opvallen het begin is van alle communicatie, heeft het Alcides-bestuur dat doel alvast bereikt. Maar om het werkelijke doel te bereiken – meer vrijwilligers en minder kritiek op hen die wél de handen uit de mouwen steken – zal er meer moeten gebeuren dan alleen opvallen. En dat gebeurt, zo sprak Eric z’n verwachting uit, tijdens een buitengewoon algemene ledenvergadering op 25 september. “Dan wil ik graag de confrontatie aangaan met dat deel van de leden dat het altijd beter meent te weten maar zelf niets doet,” klonk het strijdvaardig. Ik vroeg Eric of hij zich besefte dat hij en z’n collega-bestuurders met vuur spelen. Immers, staat er niemand op om te bewijzen dat ze het beter kunnen, dan heeft Alcides een heel groot probleem. En dat aan de vooravond van het 100-jarig bestaan.
Nu zal menig MSC’er wellicht denken dat het de ver-van-z’n-bed-show is. Niets is echter minder waar. Want ook bij ons speelt dit probleem. Ook wij hebben een chronisch tekort aan vrijwilligers.

Ik deel de ergernis van het Alcides-bestuur richting de mensen die te pas en te onpas roepen dat er niks van deugt. Ik kom ze wekelijks tegen. Gelukkig zijn het er (nog) weinig. Maar het vreemde is dat het niet alleen de ‘beste stuurlui’ zijn, maar ook vrijwilligers hebben veel kritiek, vooral op elkaar. Sommigen dulden geen inmenging en schermen hun winkel af voor invloeden van buitenaf. Er zijn mensen die zeggen dat MSC een grote familie is. Dat vind ik naïef. De realiteit is namelijk dat MSC dat nog lang niet is. MSC is net als Alcides in de greep van het machtsdenken en dat heeft de vereniging verdeeld in een verzameling eilanden die soms in verbinding met elkaar staan in tijden van vreugde (overwinningen, kampioenschappen) of verdriet (verlies, degradatie, overlijden van prominente leden). Tussen die momenten in (maandag tot en met vrijdag) staan de bruggetjes gewoon open en zijn de ‘bewoners’ ervan alleen maar bezig hun macht te verdedigen en/of uit te breiden. En hoe groter de macht, hoe groter de invloed. Om het machtsdenken te doorbreken, en dus van MSC echt een grote familie te maken, is onder andere vers bloed nodig in de vorm van veel nieuwe vrijwilligers. Zij brengen nieuw elan met zich mee, laten een frisse wind door de club waaien. Maar voordat die leden hun energie in de club willen steken zal het bestuur hard moeten ingrijpen door afscheid te nemen van de machtsdenkers. Anders blijft MSC in een vicieuze cirkel ronddraaien en stevenen we af op een crisis van ongekende omvang. Net als Alcides…….