Voetbal is een emotionele sport. Kijk maar naar Louis van Gaal. Ook als de belangen niet zo groot zijn en er ogenschijnlijk gewoon een lekker lokaal partijtje moet worden getrapt kunnen de spanningen toenemen. Op het hoofdveld van MSC-Antaris was er zaterdagmiddag sprake van een echte derby-sfeer. B1 van MSC-Antaris nam het op tegen Alcides B1. Geel-zwart was bij aanvang favoriet, omdat de onderlinge strijd in mei duidelijk in het voordeel van Alcides was geëindigd. Het verliep dit keer wat anders. De jongens van MSC gingen de duels fanatieker in en hun voorsprong was dan ook terecht.
Op de tribune had ik samen met mijn dochter die met krukken liep, omdat zij tijdens een hockeywedstrijd fors door haar enkel was gegaan, plaatsgenomen aan de kant van de vaderside van MSC. Het ging er aanvankelijk heel gemoedelijk aan toe. Genoeg bekenden om ontspannen mee te kletsen.

Toch waren er af en toe wat gespannen geluiden waarneembaar. Een van de vaders stond plotseling op en schreeuwde vanaf de tribune vermanend richting veld. Ik kon mijn mond niet houden en hield de beste man voor dat het om 15-en 16-jarige jongens ging die elkaar allemaal kenden en dat we ons als ouderen niet zo moesten opwinden. De man raakte hevig gepikeerd door mijn interpellatie en maakte de indruk graag mijn richting te willen opkomen. Een van de bekenden wees hem er direct op dat hij zich moest gedragen. Dit was een vader met overwicht. De aangesprokene ging zitten. Mijn dochter lachte besmuikt. Nou, pap, het is bij de hockey een stuk rustiger. Wel gezellig zo, merkte ze plagend op.

Even later beging een van de jongens een overtreding. Dat kan gebeuren. Voetbal is geen sport voor watjes. Overtredingen, ook al gebeuren ze per ongeluk, kunnen pijn doen. De jongen die moest incasseren, stortte ter aarde en slaakte een kreet van ontzetting. Volgens een van de vaders was hij een grote aansteller.
Ik vroeg beleefd of de jongen pijn kón hebben en dat dan mocht laten blijken. De scheidsrechter had per slot van rekening gefloten voor een overtreding. Verder niets aan de hand, geen reden voor opwinding. De sfeer werd er misschien niet beter op.

De tweede helft verliep voorbeeldig. MSC vergrootte de voorsprong. Op het veld waren er geen uitingen van frustraties of fysieke aberraties van spelers die niet tegen hun verlies konden. Niets van dat alles. De vaders pasten zich aan hun zonen aan. Geen wanklank te beluisteren. Een compliment voor beide teams, voor de scheidsrechter, een reeds op leeftijd zijnde grijzende heer en ook voor het gedrag van de vaders. Geen geschreeuw, geen verwensingen, geen haat en nijd.

Ik heb de ene vader op de tribune geluk gewenst met de overwinning. We praatten nog even over de emotionele uitlatingen van voor de pauze. Het was in het vorige seizoen uit de hand gelopen met een paar rode en gele kaarten. Daar was hij bang voor geweest. Met een joviaal saluut namen we afscheid. Op de tribune maak je dus ook vrienden.

Ton Henzen
Meppeler Courant

bron: www.meppelercourant.nl