Toen de zon eenmaal boven de horizon was verschenen, was de lucht boven de snelweg geelgoud gekleurd. De tribune werd hierdoor in het licht gezet, wat door twee jongens werd gezien. Ze beklommen de stoeltjes (in plaats van de trap) en gingen in de zon zitten. Insmeren hoefde niet, want zoveel kracht had de zon niet meer. Maar….. het was wèl lekker warm!
Het hek tussen veld 7 en 8 stond wat in de weg, tijdens de warming up van een team. Met man en macht werd getracht het hekwerk omver te drukken, wat echter niet lukte. Voordat men om graafmachines kon bellen, ging de wedstrijd van start en liet men het hek voor wat het was.
Voor sommige jongens en meisjes was het een drukke dag. Zo verwisselde een scheidsrechter zijn kleding, om met zijn team een wedstrijd te gaan voetballen. En verdedigde een keepster niet alleen een doel op het kunstgras, maar stond ze even later ook in de modder op een ander veld haar mannetje.
En stuitten we bij uitwedstrijden vaak op de onwelwillendheid – in al zijn vormen – van de ontvangende vereniging, zo lieten wij deze zaterdag weer zien dat wij graag voor een ander klaar staan. Een team uit een nabijgelegen lintdorp kwam tot de ontdekking dat zij twee paar voetbalsokken te weinig hadden meegenomen. Of wij misschien……..? Enkele minuten later waren er enkele sportkousen uit diverse tassen opgeduikeld en kon men, met de voeten in sokken gestoken (volgens voorschrift) aan de wedstrijd beginnen.
Vrienden hebben bij een andere vereniging en de naam van die club durven uit te spreken (sommige volwassenen bij MSC weigeren dit pertinent en spreken slechts over de kleuren der tenues); ook dit weekend werden Staphorsters, Alcideanen en andere bezoekers respectvol ‘gebokst’ en omarmd.
Door een staking bij een touwslagerij, had de jeugd enkele weken de beschikking over een speelattribuut. De vlaggenmast lag, zonder touw, op een tuinstoeltje en nodigde regelmatig uit tot allerlei turnoefeningen. Deze zaterdag kon een nieuw vlaggentouw aangeschaft worden, welke kundig aan de mast werd bevestigd. De paal kon hierna overeind gezet worden om weer, als vanouds, dienst te doen als vlaggenmast.
Ondanks dat we ons in de nadagen van de herfst bevonden (en we geen klagen hadden over de temperatuur), hadden enkele spelers besloten een majo te dragen. Ongeveer een week geleden stond er een stuk op de site over het dragen van dit kledingstuk en dat dit helemaal niet erg is. Velen denken dat het niet mannelijk is en…… staan de klappertanden op het veld. Niet doen, want cool proberen over te komen betekent koele benen. Doe wat jij wilt doen en…… volg het voorbeeld van Arjan Robben. Die ‘scheurde uit zijn maillot’, zoals onder meer de Telegraaf kopte op zaterdag. Een sliding op je knieën er mee maken; dat gaat niet zo makkelijk. Maar….. je benen blijven in ieder geval warm en dat is een stuk belangrijker dan die triomfantelijke glijpartij.
RW
Geef een reactie