De schrijfwijze van Dan Brown kan mij niet bekoren (ik ‘lees het gewoon niet mooi’) en ook de onderwerpen spreken mij niet aan. Anton Koolhaas ‘kan’ ik niet lezen, omdat ik de man niet begrijp. Personen als Anna Bijns bewonder ik, maar ik krijg geen vat op haar ‘werkjes’.
Verhalen van Arthur Hailey, Simon Carmiggelt, Peter Mayle, Remco Campert, Jean Giono, Daniel Hecht, Jos Brink, Irwin Shaw en Brendan Dubois verleiden mij tot het omslaan van meer en meer pagina’s. De bladzijden worden door mij verslonden! Je hebt met de auteur of met het onderwerp een klik. Tel daarbij op dat het lekker voor jou leest en je bent uren zoet met een boek.
Eigenlijk geldt hetzelfde voor de verhalen die te vinden zijn op de MSC-site. Behalve dat je de woorden van de schrijver op de juiste waarde moet weten te schatten, is het ook vaak een kwestie van ‘op één lijn zitten qua beleving en humor’. Ongetwijfeld ken je de verhalen van mensen die, nadat de luisteraars niet op de juiste wijze hadden gereageerd, hun relaas beëindigen met de woorden: “ach….. je had er bij moeten zijn.” Dan heb ik, als fotograferende schrijver, het een stuk makkelijker. Ik rammel een tekstje in elkaar op mijn Lettera 22 en plaats foto’s bij mijn dagnotities. Als je dan kennis neemt van de anekdotes (verzameld tijdens een zaterdag), de bewuste foto aanschouwt en…… het nog steeds niet snapt, dan zeg ik: “je had er bij moeten zijn,” of “lees je het niet mooi.”
Dat ik weinig met voetbal heb (en mij al helemaal niet bezig hou met standen), moge duidelijk zijn. Vandaar dat ik wedstrijdverslagen van trainers (vaak) niet lees. Ik snap er toch niets van! ‘Het veld breder maken’…….. mensen: er staan lijnen op het gras gekalkt! Dat kan toch niet? Je kunt een veld niet breder maken dan het is! En een speler die van zijn coach naar binnen moet gaan, maar toch buiten (op het veld) blijft; dit is in mijn ogen een kwestie van insubordinatie. Gelukkig pik ik, in de loop der tijd, het één en ander op. Zo blijkt schoffelen geen activiteit van de terreinknecht te zijn en is knijpen helemaal niet pijnlijk.
Toch sla ik de verslagen vol voetbalpraat vaak over en bekijk ik slechts de plaatjes (als die bij het artikel geplaatst zijn). En nu we het over die verslagen hebben……. wat mij betreft mogen er gerust wat meer verslagen door trainers en leiders aangeleverd worden. Een paar foto’s op het formaat 1024 x 768 erbij en je maakt heel veel mensen blij. En het hoeft geen diepgravende wedstrijdanalyse te zijn. Een tekst die neigt naar een column dan wel cursiefje is misschien, gezien al het voetbalgeweld en onvrede, een leuke tegenhanger.
Zaterdag 26 oktober was er de stadsderby. De hele site werd platgebombardeerd door artikelen over dit spektakel. Ook in supermarkten, op straat en bij de kapper ontkwam je er niet aan. Het is een evenement wat er voor zorgt dat je, lopend door de straten van Spakenburg, door verschillende mensen aangesproken wordt. “Hé, kom jij uit Meppel? […] stadsderby […] kennen wij ook […] sportief strijden tegen elkaar.” Het overkwam mij op de vrijdag, voorafgaande aan MSC – Alcides. Die dag was het rustig op de gezamenlijke parkeerplaats van de Rooien en de Blauwen, maar in de weken voorafgaande aan een wedstrijd tussen IJsselmeervogels en SV Spakenburg is het hele dorp in rep en roer. Nou, dat is in Meppel niet anders!
De jeugd van MSC F5G en Alcides F6 speelde in de late middaguren hun eigen derby en……. sommigen waren bloednerveus. Op het allerlaatste moment moest er nog even geplast worden, kwamen er wat spanningstranen uit gebiggeld en werden strakstaande buikspieren liefdevol gemasseerd. Iets voor half vijf ging deze miniderby van start. Arbiter van dienst was D.W., die zijn derde wedstrijd floot. Zijn zenuwen onder bedwang houdende (duizend toeschouwers, met ieder hun eigen mening), probeerde hij boven de muziek uit te komen. Bij F’jes moet je het nou eenmaal met je stem doen, want ze zijn nog niet goed bekend met scheidsrechtersgebaren. Alles verliep vlekkeloos, wat hem de nodige felicitaties opleverde. Met een eindstand van 1 – 0 was ons F5 meer dan tevreden. Nadat de penalty’s werden genomen, gingen spelers en scheids douchewaarts en zette schrijver dezes zich thuis achter zijn tikmachine, om een potje te gaan robbedoezen met typelint, papier en margrietschijf.
RW
Geef een reactie