Zware mannenstemmen galmden door de witte brei; het geluid leek door de nevel ingeslikt te worden….. geabsorbeerd. “Hoe is het bij jou?” klonk het vanachter het wit. “Prima,” zei een andere stem. “Ik denk dat we de velden goed kunnen keuren.”

Naarmate de uren verstreken werd het zicht beter. Dat was maar goed ook, want men moest niet alleen de tegenstander goed kunnen zien, ook de positie van de medespelers was belangrijk om te weten. Vol verwachting klopten de harten van de MSC’ers. Maar ook de bezoekende teams stonden, op de dag dat Sinterklaas aan zou komen, gespannen te trappelen in de kleedkamer. Op de hoogte van de heersende nervositeit besteeg de clubfotograaf zijn stalen ros en ging, vanuit de Koedijkslanden, op weg naar Ezinge.

 

Fotograaf op rijwiel

beslagen brillenglazen

Reestwater hoog en stil

in buggy twee Sinterklazen

 

Zicht lijkt dicht te slibben

je ziet de spoorbaan bijna niet

bij nadering van het sportpark

springt uit een auto een mini-Piet

 

Bij het betreden van het kunstgras werd ik toegewuifd door een trotse moeder (“Zie je mijn kind daar spelen?”) en kwamen er opgestoken wijsvingers of knipogen van kinderen en trainers. Meestal groet ik terug met een glimlach. Mijn glimlach zou nog groter worden, toen ik door een scheids met twee vlaggen werd begroet………..

Af en toe hoor je het mensen wel eens hardop zeggen, dat MSC zo’n gezellige club is, een groep mensen die als familie aanvoelen. Oké, af en toe moet er even mondeling wat rechtgezet worden, maar…… dat is in elke familie zo. Meestentijds overheerst de saamhorigheid en staan we voor wie we zijn; een sportieve groep broeders en zusters, die elkaar steunen, daar waar nodig.

Maar…. wat gebeurde er nog meer?

Om elkaar niet kwijt te raken, had een stel ’s morgens na het ontwaken besloten kleurrijke kleding aan te trekken. Het plan werkte, want na afloop van de match konden ze elkaar weer in de armen sluiten. Jarne Bosman leek wat meer in het wedstrijdfluiten te groeien, ook nu weer onder toeziend oog van Wim Wijntjes. De keeper van een bezoekend elftal had deze morgen extra zijn best gedaan op zijn haar. Of…. had zijn vader of moeder hierbij een handje geholpen?

Een driejarige had moeite om het hele sportpark over te lopen, maar….. gelukkig had zijn moeder een fiets voor hem meegenomen. Dat gaat dan toch nét even wat gemakkelijker!

Een jaarlijks terugkerend fenomeen is het gesjouw met dozen. De ruim drie kilo wegende dozen waren gevuld met de MSC-koek, waar binnen enkele weken heel Meppel onder bedolven zal raken. Werkelijk; ga bij iemand op de koffie en je krijgt een punt van een gevuld speculaastaartje aangeboden! Behalve dat het lekker smaakt, vult het de kas van MSC en komt het uiteindelijk weer ten goede aan de jeugd. Uit een ander potje kwamen de handdoekdispensers. De oude exemplaren zorgden voor veel ergernis, niet alleen bij de toiletbezoeker, maar ook bij MSC zelf. Ze bleken in de loop der jaren steeds onhandiger in gebruik, waardoor nu is gekozen voor een gebruiksvriendelijk exemplaar. Zowel het dames- als herentoilet is nu uitgerust met nieuwe dispensers, zodat iedereen weer met veel plezier zijn handen af kan drogen.

RW