De jongen keek wat glazig uit zijn ogen. Waar dacht hij aan? Ongetwijfeld aan het moment waarop hij besloot iets eerder dan gebruikelijk naar de voetbalvereniging te gaan. Maar waarom? Want nu stond hij hier te wachten, totdat zijn teamgenoten op zouden duiken. Dan zou hij veranderen in een jongeman die zou kunnen schreeuwen, lachen, speelse stompen uit kon delen en zijn sporttas nonchalant over zijn schouder zou gooien. Nu stond hij daar, stilletjes. Wat er in hem omging kon niemand raden.
Iets verder stond een jongetje, zeker twee jaar jonger. Ook hij stond te wachten op hetgeen wat zou gaan komen. Hij was wat beweeglijker. Met zijn voeten, gestoken in kekke sneakers, maakte hij cirkels. De schoenen maakten een raspend geluid over de klinkers. Zijn ogen hadden het soort twinkeling, wat alleen profvoetballers in de dop hadden. Dit jongetje droomde over een carrière in het betaalde voetbal. Achter zijn ogen zag je dat hij zou gaan spelen in de bekende voetbalstadions van Nederland, misschien zelfs in de buitenlandse.
Plots zag hij zijn teamgenoten op hem afkomen en verdween de groep in een kleedkamer. De stille jongen was inmiddels ook uit het zicht verdwenen. Was hij de trappen afgedaald en was hij zich nu aan het omkleden?
Later zag ik hem op het hoofdveld, in de verdediging. In tegenstelling tot de andere spelers van het team, die elkaar aanwijzingen gaf, stond hij daar maar……… heel stilletjes.
RW
Geef een reactie